Ακόμα δεν έχει κατακαθίσει η σκόνη από τη συντριπτική νίκη του “ΟΧΙ“. Από τη συντριπτική νίκη του απλού Έλληνα, του μεροκαματιάρη, του άνεργου, του ανθρώπου του μόχθου, ο οποίος απέναντι σε θηρία, σε καθεστώς τρόμου, με τα κανάλια να τον βομβαρδίζουν με απειλές για τον Αρμαγεδδώνα που έρχονταν, ύψωσε το ανάστημά του και είπε “ΟΧΙ“. Αυτή τη νίκη, την πανηγυρίζω.
Όχι για το προσδοκώμενο αποτέλεσμα, αλλά επειδή καταφέραμε να σταθούμε όρθιοι. Μόνοι μας και όλοι τους. Μόνο που αυτή η νίκη, μοιάζει πολύ μακρινή. Γιατί δεν έχει σημασία -εμείς οι ενασχολούμενοι με τα σπορ, το γνωρίζουμε καλά- το αποτέλεσμα, αλλά και η διαχείριση της επιτυχίας.
Με 61% (και βάλε) στην τσέπη ο Αλέξης Τσίπρας, με σημεία στην Ελλάδα (όπως στην Ικαρία), όπου έγινε… Ανάσταση στο κατακαλόκαιρο, προχώρησε στις δύο πρώτες κινήσεις: Αποπομπή Βαρουφάκη και συμβούλιο πολιτικών αρχηγών (με τη χρονική τους σειρά). Κι αναρωτιέμαι:
Αν ήθελε να χωρίσει τα τσανάκια του με τον Βαρουφάκη (δεν έχει σημασία ποιος είπε πρώτος “διαζύγιο“) γιατί δεν το έκανε πριν το δημοψήφισμα; Αν ισχύει ότι δεν τον ήθελαν οι Ευρωπαίοι δανειστές, γι’ αυτό του δώσαμε την ψήφο (και την ευχή μας), για να πάει με τους “παίκτες” που εκείνος ήθελε. Αν πάλι είναι άλλοι οι λόγοι, γιατί δεν το έκανε νωρίτερα, ώστε να μην υπάρχει συνειρμική ακολουθία;
Συγκάλεσε συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Εμένα, συγγνώμη κιόλας, εποχή Παπαδήμου μού θύμισε η όλη ιστορία. Κι η αναδρομή μόνο, μου προκαλεί ανατριχίλα. Αν ήθελε να το κάνει, γιατί δεν το έπραττε πριν το δημοψήφισμα; Αν αναζητούσε πολιτικά δεκανίκια, δεν χρειάζονταν τη λαϊκή εντολή. Αν πάλι έχει (την έχει) λαϊκή εντολή, δεν χρειάζεται υποστήριξη από το μνημονιακό τόξο.
Αλήθεια, τί έχει να προσφέρει στην προσπάθεια για απεμπλοκή από τα μνημόνια ο Σταύρος Θεοδωράκης; Ήταν πρόβλημα (αν ήταν) ο Αντώνης Σαμαράς και δεν είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης; Ας έκαναν αυτό το συμβούλιο 10 μέρες πριν, να πήγαιναν με κοινή στάση απέναντι στους Ευρωπαίους κι αν έβρισκαν τοίχο να έρχονταν για δημοψήφισμα, που θα έβγαζε 90%.
Η ψήφος σ’ ένα δημοψήφισμα δεν είναι “λευκή επιταγή“. Και συγγνώμη αν προτρέχω, αλλά δεν μπορώ να αθροίσω πατάτες με καναπέδες και να βγάλω αποτέλεσμα.
Πολλοί μίλησαν για πόλωση. Λες και μια ζωή ήμασταν ενωμένοι, λες και μάθαμε τα “πράσινα” και “μπλε” καφενεία από ταξιδιωτικούς χάρτες, λες και πρώτη φορά (κάποιοι το έγραφαν στο facebook, σαν να έγραφαν ότι είδαν τον Χριστό να περιμένει σε ουρά στα ΑΤΜ) σκίσαμε αφίσες, οι μεν τον δε. Μπορεί να είναι πολωτική σκέψη, αλλά συγγνώμη πολιτικά ο Τσίπρας δεν μπορεί να βρει κοινό σημείο αναφοράς με τον Μεϊμαράκη.
Όχι αν δεν τσαλαπατήσει την “εντολή” του 61% του λαού, που του είπε -μεταξύ άλλων- όχι άλλη λιτότητα, όχι άλλα μνημόνια, όχι άλλη υποταγή. Και βέβαια, δεν είναι κακό να συζητούν οι πολιτικοί αρχηγοί μεταξύ τους (ας το καθιερώσουν μια φορά στις 15, να μαθαίνουν και τα νέα για την οικογενειακή κατάσταση της Φώφης, να πάρουν και τα παιδιά να κάνουν πικ νικ στου Μαξίμου), αλλά κάναμε το δημοψήφισμα για να φύγει ο Βαρουφάκης και να γίνει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών;
Αφήστε, δε, που το μόνο νέο για κάποιους ήταν ότι το ΚΚΕ δεν υπέγραψε το κοινό κείμενο. Μα πόσες φορές πρέπει να απαντήσουν το ίδιο πράγμα, όταν κάνεις την ίδια ερώτηση; Εκτός κι αν προκαλεί έκπληξη η σταθερότητα σε θέσεις, γιατί τότε πρέπει να ψάχνονται μέσα τους (το λένε και ψυχανάλυση) όσοι το θεωρούν εξωπραγματικό.
Μπορεί και να βιάζομαι, αλλά για να συμφωνούν όλοι (πλην ΚΚΕ), μνημόνιο μυρίζει. Και συγγνώμη, αλλά αν συμβαίνει κάτι τέτοιο (απεύχομαι), το 61% θα γίνει πολιτική θηλιά. Για όποιον το δοκιμάσει…
