Είναι άδικο να κρίνει κανείς τον Παναθηναϊκό από αυτό το παιχνίδι, όμως είναι δεδομένο πως μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μια ο Ολυμπιακός, μια ομάδα συγκροτημένη σε επίθεση και άμυνα κι από την άλλη ο Παναθηναϊκός να παίζει με το ένστικτο, χωρίς “σημάδια“, δίχως υπομονή, με τα τρίποντα να είναι όσα και τα δίποντα.
Δεδομένης της απουσίας του Γκιστ, με παίκτες που εδώ και καιρό είναι εκτός τόπου και χρόνου (Νέλσον, Μπλουμς), με παίκτες που είχαν μηδενική επίδραση στο παιχνίδι (Φώτσης, Σλότερ), με παίκτες αρνητικούς (Μαυροκεφαλίδης), με παίκτες που δεν πατάνε στο παρκέ (Λαουάλ) κι έναν προπονητή, ο οποίος δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να αλλάξει τη μοίρα του. Και χωρίς κατεύθυνση στην επίθεση, με άμυνα που εύκολα την αποκρυπτογραφούσε ο αντίπαλος.
Όχι πως μπορούσε να κάνει πολλά, αλλά είναι ζητούμενο πώς έφτασε να μην μπορεί. Γιατί δεν φτάνει η χαζομάρα του Γκιστ να καλύψει όλα τα λάθη που έχει κάνει στη διαδρομή ο Ιβάνοβιτς.
Στην αντίπερα όχθη ο Ολυμπιακός είχε έναν προπονητή στον πάγκο που μετέδιδε την απαράμιλλη ηρεμία στους παίκτες του, ενώ έπαιρνε κάτι από τον καθένα, με χαρακτηριστικότερο το παράδειγμα του Δημήτρη Αγραβάνη (με την έννοια ότι δεν είναι στις πρώτες επιλογές).
“Σημάδεψε” στο “ζωγραφιστό“, προκειμένου να φθείρει τους λιγοστούς ψηλούς και παράλληλα “χτύπησε” στα αργά πόδια του Μπατίστα, αφήνοντας έναν παίκτη ελεύθερο (κυρίως τον Πρίντεζη) στην αδύναμη πλευρά.
Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι περίεργο που ο Ολυμπιακός, για πρώτη φορά στην ιστορία της Α1, νίκησε με διψήφια διαφορά τον “αιώνιο” αντίπαλο του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Ο Ολυμπιακός έχει πάρει για τα καλά το πάνω χέρι. Έχει τους τελικούς στην έδρα του, έχει το ψυχολογικό αβαντάζ και -βάσει όσων βλέπουμε ως τώρα- έχει πολύ καλύτερη ομάδα. Γεμάτο ρόστερ, με παίκτες που έχουν ρόλους, που μπαίνουν για 2-3 λεπτά και κάνουν δουλειά.
Κρίμα κι άδικο
Ήταν ένα από τα πιο ήσυχα ντέρμπι της ιστορίας, παρότι το αποτέλεσμα ήταν δεδομένο. Όλοι είχαν αποδεχθεί την ανωτερότητα του Ολυμπιακού, όταν ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την κίνηση, η οποία θεωρήθηκε “εχθρική ενέργεια” και… πρόκληση.
Υπάρχει διπλή ανάγνωση. Από τη μια ο έμπειρος αρχηγός του Ολυμπιακού μπορούσε να αποφύγει την κίνηση. Δεν είχε λόγο να γίνει ήρωας με αυτόν τον τρόπο. Δεν είχε λόγο να “προκαλέσει“. Δεν είχε λόγο να θυμίσει τον Ολυμπιακό του… χθες, τη στιγμή που είναι πρόδηλο ότι έχει αλλάξει “τσιπάκι” και τρόπο αντίδρασης.
Από την άλλη, πέραν του ότι η αντίδραση των οπαδών του Παναθηναϊκού ήταν υπερβολική και καταδικαστέα, δεν πρέπει να ποινικοποιήσουμε τους πανηγυρισμούς. Δεν έκανε απρεπή χειρονομία, αν αυτό θεωρείται “αιτία πολέμου” τότε πρέπει να στήσουμε στον τοίχο τους μισούς αθλητές του πλανήτη (συμπεριλαμβανομένου, για παράδειγμα, του Νίκου Λυμπερόπουλου, όταν είχε σκοράρει κόντρα στον Ολυμπιακό).
Ασήμαντη η αφορμή, που παραλίγο να διαλύσει το παιχνίδι. Χρειάζεται περισσότερο μυαλό και από τους παίκτες, και από τον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα είμαστε. Είναι μια καλή αφορμή για τους εραστές του πληκτρολογίου να αρχίσουν να ξιφουλκούν αν και πόσο έφταιγε ο αρχηγός του Ολυμπιακού.
kogas@ebasket.gr
