Αν ψάξετε μια εικόνα για να περιγράψετε τη φράση “απόλυτη παρακμή“, δεν έχετε παρά να την αναζητήσετε ανάμεσα σ’ εκείνες του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας. Και δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό μέρος, καθώς αυτό -είτε καλό, είτε κακό- είναι ανεξάρτητο της διάθεσης, της προσπάθειας, της δουλειάς.
Είχαμε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας κι αναρωτιέμαι, μια μέρα μετά, γιατί εξακολουθεί να διεξάγεται στη χώρα μας αυτή η παρωδία;
Οργανωτικά, ξεκινώντας από τις ανάποδα τοποθετημένες σημαίες και καταλήγοντας στη φωτιά που μόνοι τους κόντεψαν να βάλουν, πετώντας χαρτάκια και σπίθες στο ίδιο σημείο, φωτιά που πήγαν να σβήσουν με νερό από τα μπουκαλάκια που έπιναν, η ΕΟΚ πήρε ένα τεράστιο… μηδενικό.
Απόντος του προέδρου της, με οργανωτικές ιδέες της περασμένης χιλιετίας (όπως και κάποια από τα τραγούδια που χόρεψαν τα κορίτσια), χωρίς καμία φαντασία, χωρίς συγχρονισμό με το σήμερα, δεν κατέθεσαν την παραμικρή πρόταση. Για κερασάκι στην τούρτα είχαμε τους δύο παράγοντες (Τσαγκρώνη και Γολέμη) να κυνηγούν ο ένας τον άλλον, μην τυχόν και κάνει κάποιος περισσότερες απονομές και να θυμίζουν τους… γέρους του Muppet Show.
Στην Ευρώπη, γιατί το μπάσκετ δεν είναι προϊόν που ευδοκιμεί στα χωράφια των παππούδων μας, το αντίστοιχο Κύπελλο (όποια ονομασία κι αν του έχουν δώσει) έχει άλλη αίγλη. Το διοργανώνει η Λίγκα, φέρνει χρήματα στους συμμετέχοντες (κι όχι τα ψίχουλα τού 10%, που δίνει η ΕΟΚ στους φιναλίστ), έχει φινέτσα. Γιατί εδώ το έχουμε αφήσει στο… χρονοντούλαπο;
Μηδενική διαφήμιση, ξεπερασμένος τρόπος ανάδειξης του Κυπελλούχου, αδυναμία προσέλκυσης χορηγών και κόσμου (τί ήθελαν τις κενές ζώνες, αφού το 30% του γηπέδου ήταν άδειο;), συνθέτουν ένα σκηνικό που παραπέμπει σε κλειστό επί δεκαετία σπίτι, γεμάτο σκόνη και αράχνες. Από την άλλη “αυτή η στάνη (ΕΟΚ), αυτό το γάλα βγάνει (Κύπελλο)“.
Ή πρέπει να καταργηθεί τελείως η παρωδία, ή πρέπει να ανατεθεί στη Λίγκα, που έχει σαφώς πιο κοντινή σχέση με το 2015 (χωρίς αυτό να σημαίνει πως ό,τι κάνει είναι αψεγάδιαστο, αλλά δεν είναι και της εποχής της μάντρας του Αττίκ), ώστε να αποκτήσει το Κύπελλο κάποια αξία.
Ίσως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν (και λόγω ηλικίας), αλλά παλιότεροι, που ασχολούνταν με το μπάσκετ στη δεκαετία του ’90 (δεν πάω πιο πίσω), ας επιχειρήσουν να βρουν διαφορές ανάμεσα στον τελικό του ΣΕΦ, ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Πανιώνιο, τον τελικό του ΟΑΚΑ το 2007, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Απόλλωνα και τον χθεσινό. Αποστασιοποιημένοι πάντα από το αγωνιστικό θέαμα, από την εικόνα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ, για να μην υπάρχει παρεξήγηση.
Η γνώμη μου είναι ότι δεν παίρνει διόρθωση αυτό το χάλι. Άλλωστε, είχαν στη διάθεσή τους κάτι παραπάνω από 30 χρόνια (130 είπατε;) για να διορθώσουν πράγματα, για να μετατρέψουν την πείρα σε… δομικό υλικό. Για να το κάνουν αυτό, όμως, χρειάζονται αντοχές, τις οποίες -και λόγω ηλικίας- δεν έχουν.
Κανείς φίλος του αθλήματος, που έχει τον κοινό μέσο νου, δεν θέλει τον τελικό να είναι συστατικό ενός μαυσωλείου. Το μπάσκετ είναι ζωντανό κύτταρο και δεν μπαίνει ούτε σε ράφι, ούτε στην κατάψυξη.
kogas@ebasket.gr
