Θα συμφωνήσουμε θαρρώ όλοι ότι ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος σε σχέση με το πρώτο ματς κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Κι ήταν αναμενόμενο πως θα είναι καλύτερος, γιατί δεν γίνονταν να εμφανιστεί χειρότερος. Θαρρώ, όμως, πως το να είναι καλύτερος και να φεύγει όχι απλά ηττημένος, αλλά με κατοστάρα στην πλάτη, δείχνει την απόσταση που τον χωρίζει από τη ρωσική ομάδα. Κι αυτό, συγνώμη, είναι απόλυτα λογικό.
Η ΤΣΣΚΑ έχει 11ο παίκτη τον Κριάπα και έναν γαλαξία αστέρων, ο Παναθηναϊκός παίζει κατ’ ουσίαν με δύο ξένους, από τη στιγμή που ο Γκάνι Λαουάλ είναι εκτός πλάνων, ο Έι Τζέι Σλότερ τραυματίας στην Αθήνα κι ο ΝτεΜάρκους Νέλσον στον… κόσμο του. Κι απαντώ στην ερώτηση πριν καν σχηματιστεί στο μυαλό σας: Ακόμα και με αυτούς τους τρεις σε σούπερ κατάσταση, η ΤΣΣΚΑ μπορεί να ήταν νικήτρια.
Αλίμονο να θέλαμε να υπερτερεί ο Παναθηναϊκός με υποπολλαπλάσιο μπάτζετ και επανεκκίνηση, με παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στα “σαλόνια“. Αυτό είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας. Κι αν αναλογιστεί κανείς πόσα εκατομμύρια έχει ξοδέψει η πάλαι ποτέ “ομάδα του στρατού” για να βλέπει τους Έλληνες να σηκώνουν τρόπαια τα τελευταία οκτώ χρόνια, μπορεί να βγάλει μια σειρά από χρήσιμα συμπεράσματα.
Είναι βέβαιο ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη ρωσική αρκούδα. Δεν ξέρω πόσο μπορεί να διαφοροποιηθεί εντός έδρας, όμως η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι χαώδης. Και; Αν οι φίλοι του “τριφυλλιού” είχαν απαίτηση από αυτήν την ομάδα, να πάει στο φάιναλ φορ και να πάρει το τρόπαιο, τότε από την ομάδα του 2010 (την εξέλιξη της ομάδας του 2009), έπρεπε να ζητούν το… διαπλανητικό και να την έχουν κατατάξει ως την πλέον αποτυχημένη της σύγχρονης ιστορίας.
Καλό νέο είναι πως ο Χαραλαμπόπουλος έδειξε ότι μπορεί να πατά γερά στο παρκέ. Προσωπικά θεωρώ ότι τον αδίκησε ο Ιβάνοβιτς, κρατώντας τον όλο το δεύτερο δεκάλεπτο στον πάγκο, αλλά δεν αλλάζει η ροή της ιστορίας από αυτό. Καλό νέο είναι το… “ξύλο” που έφαγε από τον Ουίμς ο Λούντζης. Το ότι έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Έτσι μαθαίνεις μπάσκετ.
Κάπως έτσι κάποτε έκανε πλάκα ο Διαμαντίδης στον Ρίκι Ρούμπιο, όταν ο Ισπανός ήταν στην ηλικία (λίγο μεγαλύτερος) του Λούντζη και τώρα δείτε που περπατά ο Ρούμπιο. Και πολύ καλά έκανε και τον απέσυρε, ακόμα καλύτερα έκανε (ίσως έπρεπε να το σκεφτεί ένα λεπτό πριν) που θέλησε να τον ξαναβάλει. Σωστή απόλυτα η διαχείρισή του.
Κακό είναι το ότι ο Ιβάνοβιτς, παρότι το σκορ του έδινε την άνεση, δεν εμπιστεύτηκε δευτερόλεπτο τον Παπαγιάννη. Τι να χάσει με 20, τι με 25; Οι εμπειρίες του νεαρού είναι απείρως σημαντικότερες από το έτσι κι αλλιώς αρνητικό αποτέλεσμα. Ειδικά γι’ αυτόν έπρεπε να σκεφτεί και το… αύριο, από τη στιγμή που δεν υπολογίζει τον Λαουάλ.
Τί κρατώ εγώ από το “πράσινο” τριήμερο στη Μόσχα; Αυτό που γράφω καιρό τώρα. Το αύριο έχει έρθει κι όλοι πρέπει να το αντιληφθούν. Η συμμετοχή παιδιών όπως ο Χαραλαμπόπουλος δεν είναι μια καλή ιδέα για το μέλλον, αλλά αναγκαιότητα. Και, γαμώτο, αν είναι να χάνεις με 20άρες, χάσε με 40 αλλά με τους μικρούς. Όχι με αυτόν τον Νέλσον, όχι με αυτόν τον Μπλουμς.
Οι “μικροί” είναι περιουσία για το “τριφύλλι” και καλό είναι να το καταλάβουν όλοι. Καλομαθημένοι και κακομαθημένοι.
kogas@ebasket.gr
