Κεντρική Αρθρογράφοι Κογκαλίδης Δεν άνθισαν ματαίως

Δεν άνθισαν ματαίως

dikaioulakos hardalias

dikaioulakos-hardalias

kogasΈχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο Αθηναϊκός κατέκτησε το Eurocup. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη διάκριση στο γυναικείο μπάσκετ και μια από τις μεγαλύτερες -τηρουμένων των αναλογιών- διακρίσεις του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού. Το πώς και το γιατί το γνωρίζουν όσοι (ανάμεσά τους κι ο υπογράφων) έζησαν από κοντά τα πράγματα. Κι οι πρωταγωνίστριες είχαν την τιμητική τους σήμερα. Τους αξίζει κι έπρεπε να το ζήσουν.

Θέλοντας να τιμήσουμε από τη μεριά μας την επέτειο, θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε δύο παραμέτρους:

Για να πετύχει μια ομάδα χρειάζεται όραμα, χρειάζεται σχεδιασμός και χρειάζεται να υπάρξουν άνθρωποι γύρω από το αγωνιστικό, που θα χαράξουν τον δρόμο. Ο Αθηναϊκός είχε τα πάντα. Έναν οραματιστή (Νίκος Χαρδαλιάς), έναν ακάματο εργάτη (Κώστας Πετρόπουλος), έναν εξαιρετικό προπονητή (Τζώρτζης Δικαιουλάκος), που δημιούργησαν την ελληνική γυναικείαντριμ τιμ“.

Παράγοντες με χρήματα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Καλές παίκτριες έχουν συνυπάρξει στην ίδια… παρέα. Κανείς δεν έφτασε στο μεγαλείο του Αθηναϊκού. Γιατί δεν υπήρξαν ποτέ τόσο σπουδαίοι παράγοντες, τόσο σπουδαίο τιμ (συμπεριλαμβανομένων του Δημήτρη Τσούκα, του Χρήστου Πουλή, του Βαγγέλη Ανυφαντή), τόσο καλές παίκτριες.

Αυτό είναι το… καλό νόμισμα. Πάμε, όμως, και στο κακό: Ο Αθηναϊκός έφτασε στην κορυφή. Μετέπειτα γράφτηκε και στο ρεκόρ Γκίνες. Τί έμεινε στο γυναικείο μπάσκετ, πέρα από την εξαργύρωση της υπεραξίας από κάποιες εκ των παικτριών και των αναμνήσεων; ΤΙΠΟΤΑ!

Η Ομοσπονδία δεν κατόρθωσε να προσθέσει υπεραξία, γιατί απλά δεν ασχολείται με το προϊόν που λέγεται “γυναικείο μπάσκετ“. Οι ομάδες παρέμειναν στον μικρόκοσμό τους, τον χώρο εξακολουθούν να λυμαίνονται κάποιες με αποκλίνουσες συμπεριφορές, το κύπελλο μπήκε στην προθήκη και η μέρα έμεινε ως σημείο αναφοράς στα στάτους των πρωταγωνιστών (και πρωταγωνιστριών) στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Νίκος Χαρδαλιάς, όχι μόνο δεν αξιοποιήθηκε, αλλά έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, ο Τζώρτζης Δικαιουλάκος κάνει καριέρα στο εξωτερικό (όντας παράλληλα ομοσπονδιακός προπονητής, κάτι που μόνο ως θετικό μπορούμε να το πιστώσουμε στην ΕΟΚ), τίποτα δεν θυμίζει στον Βύρωνα την ομάδα – θαύμα.

Ακόμα κι εκεί, στον χώρο που συντελέστηκε το θαύμα και παρότι οι Σουηδοί πρόσφεραν μια “δεύτερη ευκαιρία” (συνοδευόμενη με πακτωλό χρημάτων), τίποτα δεν παραπέμπει στις μέρες της απογείωσης, στις μέρες της απόλυτης καταξίωσης, στις μέρες του θριάμβου.

Σημασία δεν έχει να φτάσει κανείς στην κορυφή, αλλά να κρατηθεί εκεί. Το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ δεν τα κατάφερε, απλά γιατί δεν είχε τις υποδομές, δεν είχε τους ανθρώπους με όραμα και σχέδιο. Και το χειρότερο, έδιωξε αυτούς που κάτι μπορούσαν να προσφέρουν.

Δεν ξέρω αν η όγδοη μέρα του Απρίλη είναι μια… γλυκιά ανάμνηση, ή η πικρή υπενθύμιση της ανικανότητας των υπευθύνων να αξιολογήσουν σωστά και να εκμεταλλευτούν μια μοναδική συγκυρία, μια ανεπανάληπτη ευκαιρία.

Ένα ξέρω με σιγουριά: Δεν άνθισαν ματαίως

kogas@ebasket.gr

Περισσότερα σχετικά άρθρα
Περισσότερα από Γιώργος Κογκαλίδης
Περισσότερα σε Κογκαλίδης

Δειτε επισης

Βαγγέλη Λιόλιο, βόλεϊ βλέπεις;

Να βλέπεις το βόλεϊ (γυναικών) και να κλαις. Ολοκληρώθηκε χθες το φάιναλ-4 τού κυπέλλου βό…