“Τικ… τακ”

podemos madrit

podemos-madrit

kogasΈχουμε μπει στον Φεβρουάριο κι έχουμε παίξει μόλις την 1η αγωνιστική του δεύτερου γύρου. Εν αναμονή της απόφασης (λογικά μέσα σε αυτήν την εβδομάδα) του ΑΣΕΑΔ για την τύχη του ημιτελικού του Κυπέλλου (του ποιου;), οι έχοντες την ευθύνη για την τέλεση του πρωταθλήματος υπολογίζουν ότι θα υπάρξει μια εβδομάδα κενό μέσα στον μήνα, προκειμένου να διεξαχθεί η αναμέτρηση της Πυλαίας, όποιος αντίπαλος κι αν προκύψει από τους δύο “αιώνιους” για τον ΠΑΟΚ.

Αν συνυπολογίσουμε ότι τον Μάρτιο πρέπει να ολοκληρωθεί το Κύπελλο (πέρυσι ο τελικός είχε διεξαχθεί στις αρχές Φεβρουαρίου), θα έχουμε άλλη μια αναβολή για τον τελικό. Κι αν γίνει -που δεν θα γίνει, όπως πάμε- το All Star Game θα έχουμε 2/4 εβδομάδες off. Γίνεται; Δεν γίνεται

Δεν μπορεί το πρωτάθλημα να παίζεται μια εβδομάδα, να σταματά και να επιστρέφει μετά από 15 μέρες. Δεν είναι πρωτάθλημα. Γι’ αυτό και η λογική λέει πως θα “θυσιαστεί” το All Star Game, προκειμένου να υπάρξει ροή στο πρωτάθλημα, να μην φτάσουμε να παίζουμε μπάσκετ μέσα Ιουλίου, να μην τιναχθεί (κι άλλο) το πρόγραμμα στον αέρα. Δεν μου αρέσει σαν ιδέα, αλλά μπορώ να το αντιληφθώ…

Αυτό που ειλικρινά δεν καταλαβαίνω είναι γιατί διοργανώνουμε ακόμα το Κύπελλο Ελλάδας. Ο νικητής δεν έχει το παραμικρό αγωνιστικό όφελος (δεν βγαίνει σε κάποια ευρωπαϊκή διοργάνωση), οικονομικά οφέλη για τις ομάδες δεν υπάρχουν, όσο για την αίγλη είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρόεδρος της ΕΟΚΓιώργος Βασιλακόπουλος, έχει να εμφανιστεί σε τελικό καμιά δεκαετία.

Αν θυμηθούμε και τους τελικούς του Ελληνικού, με το τεράστιο πανό να καλύπτει τις άδειες εξέδρες, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε για ποιον θεσμό μιλάμε. Είναι η πιο απαξιωμένη διοργάνωση μπάσκετ στην Ελλάδα, που το μόνο το οποίο κάνει είναι να προσθέτει αγώνες στα πόδια των παικτών. Αγώνες χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.

Βεβαίως, το Κύπελλο έχει τη δική του ιστορία, αλλά το μπάσκετ δεν μπαίνει στο Μαυσωλείο. Το μπάσκετ είναι ζωντανός οργανισμός, ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, οπότε κάθε εκδήλωσή του πρέπει να αποπνέει ζωντάνια, προοπτική, να έχει κάτι να προσδώσει.

Μιλάμε για μια διοργάνωση που στο ξεκίνημά της οι μισές ομάδες παίζουν με το ζόρι (αυτές των μικρότερων κατηγοριών). Μιλάμε για μια διοργάνωση που στο ξεκίνημά της χρησιμοποιείται ως μια σειρά από… επίσημα φιλικά και στο φινάλε της είναι βραχνάς. Αν δεν υπήρχε η κόντρα των “αιωνίων“, που ακόμα και τάβλι να παίξουν θα μετατραπεί σε πόλεμο, ουδείς θα ασχολείτο ακόμα και μ’ αυτόν τον τελικό.

Στο τέλος της ημέρας, ο ηττημένος πάντα μιλά με υποτιμητικούς όρους για το… “κυπελλάκι“, ο δε νικητής προσθέτει αριθμητικά ένα τρόπαιο στη συλλογή του και ασχολείται με τα σοβαρά, ήτοι το Πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα.

Σε μια εποχή με τόσες ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, με πλέι οφ, με τη FIBA να πιέζει (θα αναφερθώ τις επόμενες ημέρες) για περισσότερους αγώνες, το Κύπελλο μοιάζει με ένα αναλογικό ρολόι σε ψηφιακή εποχή, που κάνει… “τικ τακ“.

kogas@ebasket.gr

Περισσότερα σχετικά άρθρα
Περισσότερα από Γιώργος Κογκαλίδης
Περισσότερα σε Κογκαλίδης

Δειτε επισης

Βαγγέλη Λιόλιο, βόλεϊ βλέπεις;

Να βλέπεις το βόλεϊ (γυναικών) και να κλαις. Ολοκληρώθηκε χθες το φάιναλ-4 τού κυπέλλου βό…