Η αξία της νίκης (αν έρχονταν) ήταν δεδομένη. Η αξία της διατήρησης της διαφοράς είναι ενδεχόμενη, αλλά πάντα χρήσιμη για να μην… τρέχεις. Ως εκ τούτου η ήττα μετριάζεται, όχι όμως κι η ενόχληση για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν οι “πράσινοι” το παιχνίδι. Κι εδώ οφείλω μια διευκρίνιση, όχι προς άρση πιθανής παρεξήγησης, αλλά για να κατανοήσετε πιο εύκολα αυτά που θα μπείτε στον κόπο να διαβάσετε: Δεν κρίνω εξ αποτελέσματος.
Για μένα μια από τις χειρότερες χθεσινές επιθέσεις του Παναθηναϊκού είναι αυτή στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου, όταν ο Νίκος Παππάς γίνεται αποδέκτης της μπάλας και χωρίς καν να κοιτάξει το καλάθι σουτάρει (τρίποντο) κι ευστοχεί. Δίχως να μετρήσει τις επιλογές του, χωρίς καλή γωνία, προφανώς με μεγάλη αυτοπεποίθηση.
Άποψή μου δεν είναι πως… “ό,τι μπαίνει είναι καλό“, άρα τα ίδια θα έγραφα κι αν ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει. Όταν μια ομάδα σουτάρει 31 δίποντα και 33 τρίποντα, τότε έχουμε ένα ζήτημα να συζητήσουμε: Τί μπάσκετ θέλουμε να παίξουμε; Δεν χρειάζεται να έχεις κατάκτηση Ευρωλίγκας μαζί με το προπονητικό σου δίπλωμα για να αντιληφθείς πως έτσι “ζεις και πεθαίνεις” με το τρίποντο.
Όταν θα μπαίνουν θα πανηγυρίζεις, όταν δεν θα μπαίνουν θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις. Κι η λογική λέει πως δεν έχεις τις πιθανότητες με το μέρος σου, αφού ένα 33% (ποσοστό που χθες δεν έπιασε ο Παναθηναϊκός) μοιάζει να είναι ικανοποιητικό για μια μέση εμφάνιση. Απλή αριθμητική (ούτε καν μαθηματικά) είναι.
Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός έχασε με τρεις πόντους διαφορά (73-70) με το σύστημα αξιολόγησης της Ευρωλίγκας να δείχνει 82-68 υπέρ των γηπεδούχων. Οι δύο αριθμητικές απεικονίσεις του ματς παίζουν μπουνιές μεταξύ τους, όμως δείχνουν πως η Μακάμπι ήταν ανώτερη.
Ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ επιβάλλει τον ρυθμό του. Έδωσε ανοιχτό γήπεδο στους Ισραηλινούς, στρώνοντας βούτυρο στο ψωμί τους. Πήγε σε επιθέσεις άναρχες, εκτός συστημάτων, έτρεξε πιο πολύ απ’ όσο ήθελε (κι έπρεπε). Γι’ αυτό και ηττήθηκε, γι’ αυτό και διαρκώς κυνηγούσε.
Κανείς δεν υποχρεώνει μια ομάδα να παίζει μέσα στο “ζωγραφιστό“. Όμως με 44-33 ριμπάουντ και πάλι καλά να λέμε. Οι “πράσινοι“… μπήκαν στα καλάθια, από μια ομάδα που δεν διαθέτει καμία σούπερ γραμμή ψηλών, που είχε προβλήματα τραυματισμών. Και για να τα λέμε όλα, δύσκολα θα βρουν πολλές διαιτησίες να σφυρίξουν ό,τι έβλεπαν εκτός έδρας.
Όσο περισσότερο βλέπω τον Παναθηναϊκό του Ιβάνοβιτς, τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι ότι παίζει παραπάνω απ’ όσο πρέπει με το ένστικτο. Ακόμα και μετά την ήττα έχει το πάνω χέρι για την πρόκριση, αλλά έχει ένα υπερβολικά πονηρό πρόγραμμα, που μπορεί υπό συνθήκες να τον φέρει ακόμα και στο πλεονέκτημα, αλλά και να τον αφήσει χωρίς νίκη σ’ όλο τον δεύτερο γύρο.
Το τελευταίο είναι απίθανο σενάριο, αλλά στο Top16 πρέπει να βλέπεις κάθε ενδεχόμενο, να μην θεωρείς τίποτα δεδομένο. Ειδικά όταν έχεις να φιλοξενήσεις ομάδες όπως η Ρεάλ, ή η Μπαρτσελόνα, που ποτέ δεν ήταν (και δεν θα είναι) εύκολοι αντίπαλοι…
kogas@ebasket.gr
