Λένε πως καθένας βλέπει τα όνειρα που του επιτάσσει η κουλτούρα του. Η δική μου κουλτούρα διαμορφώθηκε από τα βιώματά μου. Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι, που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση, και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα, άρα εγώ ουδεμία σχέση με αυτό το κομμάτι μπορώ να έχω.
Μεγάλωσα (πρώτα) ακούγοντας και (μετά) διαβάζοντας τον Ναζίμ Χικμέτ… “Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε“.
Ταυτίστηκα με τους απεργούς πείνας του IRA, ακούγοντας παράλληλα στις συγκεντρώσεις το “γελαστό παιδί” και στο μυαλό μου έγιναν ένα. Θεώρησα -και θεωρώ- ως ύψιστη μορφή πάλης την απεργία πείνας. Γιατί, δεν κρατάς όπλο, δεν μετατρέπεις καν σε όπλο το κορμί σου (ζωσμένος με εκρηκτικά, ώστε να παρασύρεις κι άλλους στον θάνατο μαζί σου), απλά στέκεσαι απέναντι σε όλους και στην ίδια σου τη ζωή και πολεμάς μέσα από τον (επικείμενο) θάνατό σου.
Αυτές τις μέρες ένα νέο παιδί παλεύει με όπλο την άρνησή του να δεχθεί τροφή. Ο Νίκος Ρωμανός είναι αποφασισμένος να πεθάνει, προκειμένου να ζήσει με αξιοπρέπεια. Δεν θα ηρωοποιήσω τις πράξεις του, άλλωστε προσωπικά είμαι εναντίον κάθε μορφής βίας. Έτσι κι αλλιώς, γι’ αυτές τις πράξεις καταδικάστηκε, έχοντας το θάρρος να υποστηρίξει τα πιστεύω του, απέναντι σε όλους και όχι να προσπαθήσει να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, όπως άλλοι κάνουν.
Την άποψη για την παραβατική συμπεριφορά του Ρωμανού καθένας μπορεί να τη διαμορφώσει, πάλι ανάλογα με την κουλτούρα και τα βιώματά του. Για μένα δεν είναι άσχετη με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, από τον Επαμεινώνδα Κορκωνέα. Ήταν δίπλα του ο Νίκος, όταν έγινε το κακό. Κι ήταν στην πιο τρυφερή ηλικία της ζωής του. Δεν μπορώ να μπω στα παπούτσια του, όμως κι εγώ ίσως έτσι να αντιδρούσα, χωρίς αυτό να αποτελεί στήριξη σε ό,τι έκανε. Άλλο, “προσπαθώ να καταλάβω” κι άλλο “συμφωνώ“.
Ο Νίκος μπήκε σ’ ένα μαθησιακό πρόγραμμα στη φυλακή. Δεν είναι δική του εφεύρεση, αλλά ένας τρόπος, που υποβοηθά στον σωφρονισμό των κρατουμένων. Αποφοίτησε, πέρασε σε σχολή, η Πολιτεία τον βράβευσε (αρνήθηκε να παραλάβει την τιμητική διάκριση), ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Χαράλαμπος Αθανασίου, επισκέφθηκε ο ίδιος τις φυλακές, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, ασχολήθηκε με τον Ρωμανό και τους άλλους “κρατούμενους μαθητές“.
Η ίδια η Πολιτεία υπαναχωρεί. Δεν πρέπει να σπουδάσει, δεν δικαιούται αδειών. Κι εδώ, ο πιτσιρικάς, ο αναρχικός, δεν ξεφτιλίζει φτύνοντας στις κάμερες τον πολιτισμό και την κουλτούρα μας, εδώ οι έχοντες την ευθύνη για την τήρηση των νόμων, των δικών τους νόμων, καθώς οι νικητές γράφουν την ιστορία, υπαναχωρούν, ξεφτιλίζονται.
“Το κράτος -μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής- δεν εκδικείται“. Ο αστυνομικός συλλαμβάνει, δεν δικάζει. Η φωτογραφία (δεν υπάρχουν πολλές του Ρωμανού) είναι ενδεικτική για το αν υπήρξε απλή σύλληψη (τότε), ή αν βγήκε αυτόματα -κι εκτελέστηκε- η ποινή. Δεν θυμάμαι (και δεν θα ήθελα ποτέ να το δω) να είδα έτσι περιποιημένο τον Κορκωνέα. Είπαμε, η ιστορία γράφεται από τους νικητές.
Αν δεν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, τότε προφανώς και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί ο Νίκος είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι το παιδί του καθενός μας.
Πρωταρχικό μέλημα είναι να σωθεί η ζωή του και γι’ αυτό πρέπει να δικαιωθεί. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, όχι από συμπάθεια (που έπρεπε να νιώθουμε), όχι γιατί κανένα παιδί δεν πρέπει να χάνεται έτσι. Κυρίως, γιατί αν δεν “είμαστε” δίκαιοι απέναντί του, δικαιώνουμε τη συμπεριφορά του, σπρώχνουμε κι άλλα παιδιά να αναζητήσουν τη λύση στην ένοπλη πάλη (ακόμα κι όταν αυτή λανθασμένα εκφράζεται), κι όχι σε δημοκρατικές διαδικασίες.
Υ.Γ.: Όσες ληστείες κι αν έκανε, σε όσες ομάδες “αναρχικών” κι αν συμμετείχε, ο Ρωμανός δεν μπορούσε να νικήσει το κράτος. Πάντα χαμένος θα έβγαινε. Εκτός από τώρα, που με τη στάση του ξεφτιλίζει όλο το σύστημα.
Υ.Γ.1: Ο Νικόλας Άσημος είχε στείλει το δικό του μήνυμα… “Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα“…
kogas@ebasket.gr
