Ως πρωταρχικό θέμα έχει θέσει ο “απερχόμενος” πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός το να “αρέσει η ομάδα στον κόσμο“. Περί της αύξησης των εισιτηρίων έκανε θέμα ο ΕΣΑΚΕ, οι μισοάδειες εξέδρες στο ΟΑΚΑ, στον πρώτο τελικό, ήταν σημείο αναφοράς και αφορμή για πολλές συζητήσεις. Όλα αυτά είναι λογικά, άλλωστε ζητούμενο είναι να υπάρχει αποδοχή από τον κόσμο, διαφορετικά γιατί να παίζουν οι ομάδες;
Δεν είναι κλειστό κλαμπ το μπάσκετ κι όσο περισσότερους πείθουμε να έρθουν στο γήπεδο τόσο καλύτερο και πιο ενδιαφέρον γίνεται το άθλημα.
Πήγα χθες, μαζί με τον Παναγιώτη και την Αντριάνα (που βλέπετε στην πάνω φωτογραφία) και τη σύζυγό μου στα Βράχια, στον Βύρωνα. Στη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη. Δύσκολη μουσική, όσο και όμορφη, κινείται στην οριογραμμή του έθνικ, του ροκ, του παραδοσιακού. Γύρευε, αν δεν είσαι και πολύ μυημένος.
Δύο μέρες τα Βράχια “κουνήθηκαν” από τον κόσμο. Συνολικά πρέπει να μάζεψε κοντά στις 15.000 μουσικόφιλους, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν νέα παιδιά. Κι ο Χαρούλης δεν είναι ούτε μέρος του life style, ούτε γυρίζει από πρωινάδικο σε πρωινάδικο.
Σε μια εποχή που η τεχνολογία μπορεί να κάνει κι εμένα -τον κλώνο του “κακοφωνίξ“- να μοιάζω με τραγουδιστή, σε μια εποχή που η σκηνή μοιάζει κομμάτι από σκηνικό του Matrix, το κοπέλι από την Κρήτη πήρε το όργανό του (το βασάνισε ανελέητα) και γι’ αρκετή ώρα έδιωξε την ορχήστρα (εξαιρετική) κι έπαιζε μόνος του απέναντι σε 7.500 μουσικόφιλους, οι οποίοι απολάμβαναν κάθε νότα, κάθε στίχο.
Είναι απλή η μουσική, όταν ξεκινά από την καρδιά και μέσω της φωνής γίνεται χάδι. Κι όταν ο τραγουδοποιός συναντά τον ποιητή, μετατρέπεται σε αγωγή ψυχής. Ο Χαρούλης, που δεν είναι δα και κανένα δίμετρο κοπέλι, γέμισε μια σκηνή που έμοιαζε αχανής. Σαν αναλογικό ρολόι, σε ψηφιακή εποχή, που ξεχωρίζει για την απλότητά του κι ας ξεχνάς να το κουρδίσεις…
Θέλουμε να φέρουμε τον κόσμο στα γήπεδα; Εύκολο είναι. Πριν χτίσετε υπερομάδες, πριν ράψετε αστέρια (κόκκινα ή πράσινα), ξεκινήστε από βασικές αρχές, την εξής μία: ΣΕΒΑΣΜΟ!
Δείξτε σεβασμό στο πρωτάθλημα, μην το απαξιώνετε με δηλώσεις, μην το δηλητηριάζετε με ανόητες αιχμές για τη διαιτησία. Μην το χλευάζετε αδιαφορώντας για τους κανονισμούς και τους νόμους, τους οποίους επικαλείστε όταν κι αν σας βολεύει.
Το μπάσκετ, ο αθλητισμός, είναι η χαρά των οπαδών του Δαυίδ, η χαρά του να βλέπεις τον Γολιάθ γονατισμένο. Όχι ως αυτοσκοπό, αλλά αν συμβαίνει. Αφήστε το -εσείς (οι “μεγάλοι“) που το “πολεμάτε“- να συμβεί, καλό σας κάνει.
Από μικρά πράγματα, όπως ο τρόπος με τον οποίον διοικείται το άθλημα, η αξιοπιστία των φορέων (ειδικά της διαιτησίας), η διαφάνεια, κάνουν τη διαφορά. Χθες ο Νίκος Χαρδαλιάς ήταν έξαλλος επειδή δεν τηρήθηκαν κάποια πράγματα που έπρεπε να τηρηθούν, από την πλευρά υπερκείμενων αρχών.
Με τον κίνδυνο να ελογχεύει για να ταλαιπωρηθούν αυτοί που ανέβηκαν στα… Βράχια, είχαν αλλοιωθεί τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ενός ανθρώπου, ο οποίος σε λίγους μήνες δεν θα είναι καν σε αυτό το πόστο.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δει ποτέ παράγοντα ομάδας να βιώνει την αγωνία του φιλάθλου που πηγαίνει στο γήπεδο, να ενοχλείτε επειδή δεν λειτουργούν οι τουαλέτες, ή επειδή κάποιος άλλος χοροπηδά στη θέση, την οποία βάσει εισιτηρίου έπρεπε να έχει.
Το να στήσεις μια ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στην Ευρώπη είναι εκτός από δαπανηρή και σύνθετη πράξη. Με πολλές μεταβλητές. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός τα έχουν καταφέρει και με το παραπάνω. Το να διαμορφώσεις συνθήκες για να έρθει ο κόσμος στο γήπεδο είναι απλή υπόθεση. Αλλά τα απλά είναι δύσκολα.
Υ.Γ.: Ήταν (με τις γυναίκες τους) κι ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο Μάνος Παπαμακάριος και ο Γιώργος Βόβορας στη συναυλία. Αυτούς προλάβαμε να δούμε, στο… ραντεβού της τέχνης με το μπάσκετ.
Υ.Γ.1: “Σε όσους πολέμους κι αν με πας θα σε νικήσω“. Το μήνυμα εστάλη…
kogas@ebasket.gr
