Η χαμένη Ατλαντίδα

alvertis bartzokas euroleague

alvertis-bartzokas-euroleague

kogasΠοιος είπε ότι η ιστορία είναι δίκαιη; Άλλωστε, δεν θα μπορούσε, αφού δεν γράφεται από ουδέτερους, αλλά από τους νικητές. Ως εκ τούτου, είναι… βγαλμένες από τη ζωή ρήσεις του τύπου “με τα “αν” δεν γράφεται ιστορία“, ή το ακόμα χειρότερο “ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα“. Κάτω από αυτό το “βάρος“, οι χθεσινές νίκες των δύο εκπροσώπων μας στην Ευρωλίγκα δεν συνιστούν παρά το 2-2, την ισοφάριση. Αλλά είναι μόνο αυτό;

Κατ’ αρχάς να συμφωνήσουμε ότι ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ παραμένουν φαβορί, αφού έχουν το πέμπτο παιχνίδι (ήτοι τον τελικό πριν τους τελικούς) στην έδρα τους. Άρα, ο δρόμος για το Μιλάνο είναι και μακρύς, και δύσβατος. Η προϊστορία δεν είναι με το μέρος μας, οι αντίπαλοί μας έχουν πετύχει δύο νίκες σε ισάριθμους αγώνες εντός έδρας, όλα είναι εναντίον μας.

Αν τελικά δεν προκριθούν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, ποιος θα θυμάται σε 10 χρόνια (ου μην και νωρίτερα) το πώς αποκλείστηκαν. Βλέπετε, ο αθλητισμός αποτελεί κομμάτι του συνόλου που θέλει τον νικητή να γράφει ιστορία, που θέλει τον νικητή να μένει στην ιστορία.

Δεν ξεκινώ να αναζητήσω άλλοθι, άλλωστε ποιος τα χρειάζεται; Θαρρώ, όμως, πως πρέπει να κοντοσταθούμε, να σταματήσουμε να τρέχουμε σαν τα σκυλιά πίσω από το λουκάνικο και να χειροκροτήσουμε τη συγκλονιστική προσπάθεια και των δύο. Γιατί, το λιγότερο που έχει κερδίσει το ελληνικό μπάσκετ από αυτά τα πλέι οφ, είναι ότι ακόμα κι αν χάσουν και οι δύο, ΔΕΝ θα έχουν ηττηθεί.

Πολλές αναλύσεις μπορούμε να κάνουμε και για τους δύο αγώνες. Και να σταθούμε σε λάθη, σε πράγματα που πρέπει να διορθωθούν ενόψει των αυριανών ρεβάνς. Όμως, ας το κάνουμε αύριο. Σήμερα ας χαρούμε το γεγονός ότι καθένας μας, από το σημείο που βρίσκεται, είτε στο ΣΕΦ, είτε στο ΟΑΚΑ, είτε απέναντι από την τηλεόραση, νιώθει ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ περηφάνια.

Οι ομάδες μας έκαναν κάτι παραπάνω από το χρέος προς τον εαυτό τους. Κάτι παραπάνω από το χρέος προς το ελληνικό μπάσκετ. Κι αν κάποιοι (λίγοι έστω) αντιληφθούν πως η χαρά είναι ίδια, είτε κερδίζουν οι “ερυθρόλευκοι“, είτε οι “πράσινοι” στην Ευρωλίγκα, αν οι ίδιοι αντιληφθούν πως όσο πιο ανταγωνιστικό γίνει το ελληνικό πρωτάθλημα τόσο καλύτεροι θα είναι, αν καταλάβουν πως δεν έχει σημασία το να ρίξει ο ένας τον άλλο, αλλά να μην επιτρέπουν στην παρέα του Μπερτομέου να τους κάνει πλακίτσα, πολλά περισσότερα έχουμε να κερδίσουμε.

Τελειώνει ο Απρίλιος κι εμείς εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε ευρωπαϊκά. Αυτό είναι το αντίτιμο της αγάπης, της δουλειάς καθενός εξ ημών (εμείς ως τελευταίος τροχός στην άμαξα), της αφοσίωσης στο άθλημα κι όχι στην ομάδα.

Οι λάτρεις του (ελληνικού) ποδοσφαίρου θα το ανακαλύψουν αυτό, αφού πρώτα βρουν τη χαμένη Ατλαντίδα

kogas@ebasket.gr

Περισσότερα σχετικά άρθρα
Περισσότερα από Γιώργος Κογκαλίδης
Περισσότερα σε Κογκαλίδης

Δειτε επισης

Βαγγέλη Λιόλιο, βόλεϊ βλέπεις;

Να βλέπεις το βόλεϊ (γυναικών) και να κλαις. Ολοκληρώθηκε χθες το φάιναλ-4 τού κυπέλλου βό…